Ήταν ένα πρωινό, όπως όλα τα υπόλοιπα. Ξύπνησε και τεντώθηκε καλά-καλά, με τα πόδια μπροστά και τη λεκάνη τουρλωτά. Πλησίασε το πιάτο της. Το πρωινό της είχε σερβιριστεί. Μερικές σταγόνες από το λατρεμένο της μυστικό συστατικό στάλαξαν γοργά πάνω στο φαγητό της. “Yummmy, yummy”, σκέφτηκε.  Αφού πήρε το πρωινό της αναπήδησε μέχρι την πόρτα χαρούμενα περιμένοντας τη βόλτα της. Ένα λουρί κόκκινο ασφάλισε στον λευκό της λαιμό. Αφού περπάτησε κάμποσο στον ήλιο, βρέθηκε σε ένα δάσος απαράμιλλης ομορφιάς. Το λουρί απασφάλισε και άρχισε να τρέχει χαρούμενη και συγκεντρωμένη στα ίχνη. Αχόρταγα ρουθουνητά εξερευνούσαν κάθε σπιθαμή του εδάφους. “Μα που μπορεί να είναι;”, αναρωτήθηκε η Έμμα τεντώνοντας τη λευκή ουρά της. Συνέχισε την αναζήτησή της με υπομονή και πείσμα. Φάνηκε σαν...